Dzień 23, czyli ostatni dzień sierpnia roztapia się w szalonym busiku, ładnych widoczkach i zaktualizowanym już wpisie!

Co robiliście o 4.50? Bo my zaczynaliśmy wówczas ostatni dzień sierpnia!

Spoko, to tylko brzmi tak strasznie, podobnie jak brak bieżącej wody oprócz deszczówki albo noc spędzona w małym dom bez prądu – z czasem okazuje się, że te rzeczywistości nie są takie straszne, wręcz jest w pyte! Łatwo jako ludzie się przyzwyczajamy – jak ostatnio spostrzegłam – zarówno do luksusów, jak i do trudności. A gdy Wy (Drogie czytelniczki z Polski, Drodzy Czytelnicy z Polski oraz polskie osoby oglądające obrazki) mieliście 4.50 u nas była już 5.50, niemalże południe! I faktycznie – gdy o 6.30 wyszliśmy na Mszę było ciemno jak w… Afryce w nocy, a już o 6.40 było jasno jak w Europie w dzień.

Wsiedliśmy do taxi i pojechaliśmy na Mszę. Brzmi pospolicie? Uzupełnię więc tę informację o fakt, iż było nas ośmioro + kierowca, który nas podwoził tym zwykłym, pięcioosobowym autkiem. Bagażnik chyba nie był do końca sprawny, w każdym razie nie korzystaliśmy z jego opcji. Zmieściliśmy się BEZ NAJMNIEJSZEGO PROBLEMU, rozważając czy weszłyby jeszcze dwie, czy trzy osoby – ot, skutki diety afrykańskiej opartej na matoce!

I dojechaliśmy na tyle szybko, że zdążyliśmy jeszcze przed Eucharystią wspólnie pomodlić się jutrznią! W liturgię włączyliśmy się pomimo słabej znajomości języka, w którym była ona sprawowana. Dzięki siostrze Stelli już od paru dni dobrze znane jest nam najważniejsze słowo w języku rucziga, tj. ROOHANGA = BÓG. Języków była co niemiara, zaś jak przychodzi co do czego, to nawet w zwykłym wiejskim kościółku w języku Kościoła ośmielamy się wołać Pater Noster. i było po łacinie!

Po Eucharystii ksiądz proboszcz zaprosił nas na śniadanie! Podzieliliśmy się omletem oraz kanapkami, które każdy robił komuś innemu, smarując przepysznym (REL!!!1111oneone) miodem i popijając kawusią/zaparzonymi nasionami chia – wykreśl właściwie, wybierz mądrze.

Proboszcz (który na imię ma tak jak farosz Filipka, a także tak jak brzmi pierwsze imię pontyfikalne naszego papieża Polaka!) pokazał nam również kościół, który jest w budowie (od dziewięciu lat) i który najprawdopodobniej jeszcze trochę w niej będzie. Spacerując po kamieniu węgielnym przyszłego prezbiterium zauważyliśmy ciekawy zbieg okoliczności, iż Katolicki Uniwersytet Lubelski schował się w tabernakulum. Wizyta na terenie tej olbrzymiej parafii, do której należy trzydzieści dojazdowych kościołów filialnych, a dojazd samochodem pomiędzy nimi wymaga nawet 45 min, obfitowała w wiele wrażeń, ale fakt tabernaKULum zapadnie szczególnie w naszych sercach i nerkach.

Po powrocie (na pace proboszcza!) do chatki zamieszkiwanej przez rodzinę s. Stelli wyruszyliśmy do Radujciesię… A nie, to jednak nie było Gaudete, a Gatete! W każdym razie podróż mijała nam bardzo prędko w towarzystwie koncertowych wersji poezji Jacka K. oraz niekończących się anegdot i dowcipów, których naczelnym wodzirejem można mianować Andrzeja W. Cóż, gdybym była ja, zapewne dalibyśmy Afrykańczykom na tej szerokości geograficznej niepowtarzalną szansę, aby w ostatni dzień sierpnia usłyszeli dobry polski kawałek pod tym samym tytułem, ale dzięki dominancie muzycznej J.K. naprawdę nie narzekam.

Zrobiliśmy parę przerw, np. na wodospad – i choć początkowo myślałam, że mowa o przerwie na toaletę, naprawdę mieliśmy możliwość obejrzenia zadziwiającego spadu wody. Bo dzisiejszy dzień był szukaniem ukrytych sensów w znanych nam dobrze wyrazach, odszukiwania (nie)banalnej etymologii, etc.

Jedną z ciekawostek, które poznaliśmy w tym miejscu był zwyczaj, iż kobiety, które przed ślubem zaszły w ciążę, wrzucano do tej spadającej wody. Cóż…A jak mówił klasyk, każda w końcu wpadnie.

Szczególnie zapadnie nam w pamięć z tego dnia rozmowa z dziećmi pracującymi w kamieniołomach… Bardzo trudne jest dla mnie w Afryce to, że trudne i czasem wręcz niemożliwe jest pomaganie. Ale odnośnie pracy w kamieniołomach – to zupełnie jak niegdyś Karol Wojtyła – może i wśród tych Ugandyjczyków jest przyszły papież?

Dzisiejszy obiad był miłą okazją do krótkiego detoksu od matoki, gdyż zajechaliśmy nad jezioro (której nazwy nie pamiętam, lecz czy nazwa cokolwiek zmienia? wszak to, co nazwiemy różą, pod inną nazwą równie by pachniało) i zjedliśmy obiad na drzewie! Były ryby, kurczaki i kozy, było półtorej godziny oczekiwania, aż je upolują i przyrządzą, ale warto było. Oj, nikt nie mówił, że życie…

Dojechaliśmy już po zmroku (czego w Ugandzie dotychczas nie doświadczyliśmy, gdyż ze względów bezpieczeństwa unikamy jakichkolwiek transportów nocnych) przemiło powitani przez rektora seminarium w Kabale, u którego matki gościliśmy na noc. Poczęstowani tutejszymi smakołykami, toczyliśmy z księdzem Augustynem przeróżne dyskusje, od kwestii afrykańskich powołań po piękno Mazur czy też ulubione pierogi. Początkowo odparł co prawda, że pomidorowe, bo myślał, że mowa o zupie, ale jakoś się dogadaliśmy. I nawet mięśnie dłoni nie bolą, szok.

I wstawiam ten wpis dopiero po paru dniach od jego napisania, gdyż poprzednie dni nie miały za dużo wspólnego z możliwością dostępu do Internetu, ale po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój, a teraz mamy dostęp już nie w stopniu deficytowym, więc wrzucamy kolejno nasze spisane zaległości. I jak czytam mą radosną twórczość sprzed paru dni, z zażenowaniem cenzurując samą siebie, to tak sobie myślę, że chyba bardzo byłam wtedy zmęczona podróżą:) dzięki, że czytacie, modlicie się i w ogóle jesteście.

Do zobaczonka już niedługo!

Ania z Zielonego Wzgórza

heja hej wszyscy wraz heja heja falubaz